Uitgave van de Protestantse Gemeente Zoetermeer
Tijdens een kampeervakantie, ruim veertig jaar geleden, had ik een mystieke ervaring in het kerkje van La Motte Chalencon, een plaatsje in de Franse Drôme. Ik wandelde van de camping naar het dorpje. Het was warm en ik zocht verkoeling in de Église Notre Dame. Het binnenkomende zonlicht gaf al een bijzondere sfeer. Er was een gitarist aan het spelen. Met hem was ik alleen in het eeuwenoude kerkje. Het gitaarspel klonk zó mooi, zó zuiver en sereen, dat ik in vervoering raakte. Een herinnering, die mij altijd is bijgebleven. — Jan
Toen ik op doorreis was naar mijn broer die in Finland woonde, bezocht ik in Helsinki een heel bijzondere kerk. Deze is namelijk uitgehouwen in een rots. Er is een brede entree aangebracht en een strook ramen tussen het dak en het gesteente laat buitenlicht binnen. Je kunt zelfs over deze rotskerk heen wandelen, al is het pad wel schots en scheef. Tijdens de avondmaalsviering werden we uitgenodigd om voorin de kerk te knielen op de lange knielbank rondom het liturgisch centrum. We kregen een stukje brood en een klein bekertje aangereikt. Wat er gezegd werd weet ik niet, want ik ken maar een paar woorden Fins. Hoe rijk is het dan dat de naam Jezus universeel is, want die herken je! — Marjolijn
In Andalusië bezochten we Cordoba met zijn prachtige Mezquita, een indrukwekkend monument uit de tijd dat Spanje werd geregeerd door de islamitische Moren. De enorme moskee werd gebouwd met zuilen uit Romeinse ruïnes, op de plek waar al een christelijke kerk stond. Toen later Andalusië werd heroverd door katholieke vorsten, liet keizer Karel middenin het gebouw een kathedraal verrijzen. De Joden waren toen al verdreven en hun synagoge veranderd in een hospitaal. Het gebouw is als het ware een monument voor de moeilijke relatie tussen de wereldgodsdiensten. — Theo
Op een tropisch warm eiland reden we vanaf een prachtig strand door een onherbergzaam gebied, waar plots op een verhoging zich een roze-geelachtige kerk verhief. Hoger gelegen, trots, blinkend en voor mij uitnodigend. Geen toeristen, stilte en de deuren geopend. Dus … naar binnen! Dat viel eigenlijk tegen, het was daar kaal en erg sober, zeg maar armoedig. Toch was het een mooie en bijzondere ervaring, dat gevoel van te moeten stoppen, omhoog te lopen en daar te zijn. Onvergetelijk. — Hanneke
Het is alweer jaren geleden dat ik een paar dagen bij mijn familie in Appingedam te logeren was. ’s Zondag zou het kleinkind van de buren gedoopt worden. Op naar de hervormde kerk van Tjamsweer, want wat is er mooier dan dopen. Toen ik in de kerk zat hoorde ik alleen maar Gronings om mij heen. Begrijpelijk, want familie van de doopouders ontmoette elkaar. Maar ik verstond niets! Maar hoe groot was mijn verbazing nadat de dominee binnen was gekomen en de organist Psalm 122 inzette ... iedereen zong in het Nederlands! — Marjolijn
We wisten niet wat we ervan moesten verwachten, maar hadden alle acht onze eigen motivatie om de ‘Jesus Trail’ van Nazareth naar Kapernaüm te lopen. We wilden, als een pelgrimage, de voetsporen van Jezus volgen. Het leek zo eenvoudig, elke dag een stukje van ongeveer 15 kilometer door de mooie natuur en denkend aan bijbelse tijden. Maar o wat kwamen we onszelf tegen: de hitte en het gewicht van de bepakking ... Het werd een loodzware maar geweldige ervaring. De woorden van Jezus ‘Ik ben het levende water’ kregen een nieuwe diepe inhoud. Bij 40 graden, in snikhete zon, zonder plekje schaduw, red je het niet zonder water. Levend water is wat je nodig hebt om te overleven, dat is wat de Geest mij daar leerde. — Willem
De Pelgrimsreis in 2015 naar de abdij op Iona, een eilandje voor de westkust van Schotland. Het wordt wel een ‘thin place’ genoemd. Een plek waar hemel en aarde, het spirituele en materiële, dicht bij elkaar zijn. Als ‘resident’ ofwel kloosterling namen we deel aan een weekprogramma rond Etty Hillesum, een joodse schrijfster uit Amsterdam. Mijn queeste daarbij: geen spat energie verspillen aan haat en negativiteit. Best een uitdaging zo af en toe. Wandelen naar Columba’s Bay, een verlaten marmergroeve. Stil gestaan bij de enige kruising op het eiland. Welke weg kies je? Iets om over na te denken. — Jan
We waren op vakantie in Kroatië, en bezochten de Eufrasiusbasiliek in Poreč in Istrië. De kerk zelf is eenvoudig, maar het waren de mozaïeken die indruk op mij maakten. Echt bijzonder om te zien. Die zijn gemaakt rond het jaar 550 en goed bewaard gebleven. Dat is een reden dat de basiliek sinds 1997 op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Mooi om zo’n stukje geschiedenis van dichtbij te ervaren. Een plek waar je vanzelf even stil wordt. — Jessica
Begin deze eeuw waren we gestrand in een stadje dichtbij Dresden. Zittend in de auto op een parkeerplaats barstte er een hagelbui los. De autoramen besloegen en mijn vriendin schreef, enigszins baldadig, in spiegelschrift op de ruit: ‘Wir suchen eine Schlafplatz’. De dichtstbijzijnde voordeur ging open en prompt werden we binnen uitgenodigd. Na het theedrinken volgde een maaltijd en werd de logeerbank gereedgemaakt. De vader in het huis was cantor en we kregen een rondleiding in twee kerken. Zo stonden we bínnenin een orgel van honderden jaren oud. Hij speelde voor ons op dit orgel en vertelde verhalen over de kerkgemeente in de DDR-tijd. De volgende ochtend bedankten we deze mensen hartelijk, waarop zij ons bedankten voor ons vertrouwen om bij wildvreemden te logeren. Onze vakantie kon niet meer stuk. — Peter
In Kenia en Gambia zijn de kerkdiensten ‘swingend’, de mensen zitten weinig op hun stoel. Eén keer was het in een Keniaanse kerk zo’n lawaai, omdat mensen in antwoord op de voorganger steeds hard terug gingen roepen, dat het voor ons niet uit te houden was. In Gambia ben ik inmiddels zo vaak geweest dat er een goede band is ontstaan met de kerk die we dan bezoeken. Er is veel gebrek aan alles, vooral drinkwater. Daarom ben ik actie gaan ondernemen om mee te werken aan de bouw van een waterput. Dat is gelukt en het is een vertrouwde gewoonte geworden om daar tijdens de vakantie naar toe te gaan. — Teun
Twee minikerkjes Agios Nicolaos of Kadena en Paraportiani op een boulevard van het eiland Mykonos in Griekenland. Deze kerkjes liggen letterlijk aan de zee: over de reling begint meteen de zee en die is meteen twee meter diep. De locatie van deze kerken vonden we helemaal geweldig, midden op de boulevard. Binnenin hadden ze maar een paar stoelen, één kerkbank en een staande schaal met steentjes om je kaarsjes in te branden. Dat hebben we ook gedaan voor de mensen en hond die we hebben verloren. We waren helemaal rustig geworden, we kwamen tot bezinning. Heerlijk om allerlei kerken te bezoeken in andere landen op de vakantie en de verschillen en de overeenkomsten te zien. — Leonie
In 2006 op pad met jongeren uit de wijk en daarbuiten. Voor het eerst vanuit De Regenboog naar Taizé in Bourgondië, Frankrijk, acht uur rijden in een busje. Best spannend, kom je als bevlogen gelovige terug? Lange stiltes, aanwezigheid van de Heilige Geest voelbaar. Een geweldige verrijking. Bijzonder dat tijdens het avondgebed met circa 3000 aanwezigen, de stroom uitviel en het aardedonker werd. Geen enkele paniek. Alleen stilte en kalmte. Tegenwoordig is er vrijwel ieder jaar een reis met jongeren vanuit De Pelgrim en steeds de laatste zondag van de maand een Taizé-viering in de Moeder Teresakerk (voorheen De Wijngaard) aan de Teresasingel. — Jan
Ik ben op weg naar een avondvergadering, in de Alblasserwaard. Ik ben te vroeg en parkeer mijn auto aan de rand van het dorp. Ik luister naar de radio, mijn ogen gesloten. Wat is dit? Wat hoor ik? Twee instrumenten, een sonore doorgaande beweging, lange lijnen, een continue stroom heldere drieklanken … Fascinerend, de tijd staat stil, je wordt meegenomen … Ik heb geen woorden om dit te beschrijven en hoe de muziek me meevoert. Het blijken een piano en een cello te zijn. De componist is Arvo Pärt, afkomstig uit Estland; hij hoopt dit jaar 90 jaar te worden. Spiegel im Spiegel – met minimale middelen creëert hij pure, tijdloze schoonheid. — Jαap
Begin april met Kerk in Actie verschillende projecten in Moldavië bezocht. Het is mooi om te zien hoe daar met overtuiging ouderen en jongeren geholpen worden met betrekkelijk weinig middelen. En dat is nodig, omdat veel van de beroepsmatige bevolking werk heeft gevonden in West-Europa. In de projecten van Youth for Christ in samenwerking met Baptistengemeenten worden kinderactiviteiten georganiseerd. Of de projecten van Christian Moldavian Aid, waarin jongeren allerlei klusjes voor ouderen verrichten. In beide projecten worden ook voedselpakketten verstrekt aan mensen die dat nodig hebben. — Reinier
Met man en gezin ben ik vaak op vakantie in Frankrijk geweest. Meestal bezochten we dan een kerkdienst waarin een Nederlandse dominee voorging. We werden altijd hartelijk ontvangen en wat opviel was dat de andere Nederlanders, die ook de kerkdienst bezochten, heel tolerant waren. ‘Eigen’ kerkgewoontes werden losgelaten en dat gaf een open sfeer waarin iedereen zich thuis voelde. Ook hebben we mooie avondmaalsdiensten meegemaakt. Gingen we naar een Franse kerk, dan waren we samen met de kinderen meestal de jongste aanwezigen ... — Licia
Het was een zonnige zondagmorgen in juli, hartje winter, in het jaar 2000. Lopend naar de kerk, voor de vroege dienst van half negen. Op weg naar St Andrew’s Anglican Cathedral (1819), met een fraai Hill & Son-orgel uit 1866. Zojuist even met thuis gebeld, acht uur eerder, zaterdagavond. Hemelsbreed 16.672 km, afhankelijk van route en tussenstops circa 24 uur vliegen. Over de grenzen van tijd en taal, voorbij landsgrenzen, tijdzones en kerkmuren. Onwillekeurig zingt dan dat lied in je van John Ellerton (1826-1893), The day Thou gavest, Lord, is ended (Lied 248). Onze zangen en gebeden, de dank door mensenmonden gezongen en gesproken. Voorwaar de aarde zal getuigen van U, die thans en eeuwig zijt, tot al uw schepselen zich buigen voor uwe liefde en majesteit. Ononderbroken, nacht en dag, de wereld rond, de tijd door. Tussen Zoetermeer en Sydney – en weer terug. — Jaαp
Begin 1980 was ik op bezoek bij Taizé vrienden in Londen en bekeek overdag de vele bezienswaardigheden. Op een regenachtige dag zat ik achterin St. Pauls Cathedral mijn boterham op te eten. Voorin was een mis bezig. Ineens komt er een oudere dame vanaf de voorste rijen naar mij toelopen en wenste mij ‘De vrede van de Heer’ en liep vervolgens weer helemaal terug naar voren. Ik was zo verbaasd dat ik niets terug zei. Maar het maakte wel veel indruk dat ze naar mij, een wild vreemde, achterin de kerk kwam lopen om mij de ‘vrede van de Heer’ te wensen. Telkens als we tijdens de viering van het avondmaal elkaar de vrede wensen moet ik denken aan wat die oudere dame destijds deed. - Hilbert